Quamquam Paetus a patre laudabatur, ego illum non amo. Hoc tempore ardeo amore pueri cui nomen Marcus est.  Cum canimus unā carmina Vergilii, trahor valide ad illam reginam pulchram quae post coniugis mortem alterum virum amare ausa est. Illa mihi videtur dea; nam condidit rexitque tantam urbem (hanc ipsam!). Marcus autem trahitur ad pium Aeneam qui gentem Romanam condidit.  Multas tamen lacrimas damus cum Dido ipsa, graviter laedens se, finem vitae facit. Mota his carminibus facio aliquos versiculos similes illis a Sulpiciā scriptis.  Cura famae et meus pudor me retinent.  Itaque do celeriter ad flammas carmina levia, quae a nullo legi debet, et sic meum amorem tego.  Sed hodie ego Melissam haec pauca verba ad meum amorem afferre iussi. Cur erro?  Alterum amo ego ipsa; alterum mavult pater. Duram Fortunam!

Non licet mihi meum amorem sine custode videre, procedo tamen nunc rursus ad sepulcrum quo cineres matris meae positi sunt; nam dixi Marco, “hoc nocte adi ad illum locum.” Non autem est primum tempus quo eum solum vidi.  Pridie convenimus in foro: postquam salutem ei breviter dixeram, inde domum redii, quia non decet ulli puellae in sermonem hominum venire. Alio tempore nos convenimus supra muros urbis ad sepulcros; ibi sepulcrum aviae meae non est procul a sepulcro fratris eius. Illā nocte longum tempus soli egimus, sub caelo nigro noctis... Ecce autem Marcum ipsum video!  Deinde voce clarā ad eum voco:

A: “Marce, salve!”
M: “Salve, Aelia, quid agis?”
A: “Valeo. Tantum tempus! Mihi placet te rursus videre.”
M: “Et mihi, Aelia, multum. Sed non possum tecum manere. Pater meus mox aderit. Habesne aliquid mihi dicere vis?”
A: “Ita vero! Nec licet mihi hīc longe manere; mox autem adibo ad ludos datos die natale Getae, novi filii Septimii Severi imperatoris. Volo ibi te videre.”
M: “Certe! Adero ad ludos laete! Te amo. Vale, mea cara.”
A: “Vale mea vita; tibi bene volo.”